Podczas jednego z moich pierwszych spotkań zagranicznych mieszkańców Phnom Penh, pewna kobieta powiedziała do mnie: „Strzeż się Kambodży. Przyjeżdżasz na kilka miesięcy, a pewnego ranka budzisz się i odkrywasz, że minęło dziesięć lat.” Dziś, dekadę później, te słowa okazały się prorocze. Moje życie, praca i liczne podróże po Azji, która stała się moim domem, są na to najlepszym dowodem.

Wyjeżdżając z rodzinnego Torunia na studia do Warszawy, nigdy nie pomyślałbym, że zamieszkam na krańcach świata. Zostałem muzykiem z dyplomem Uniwersytetu Chopina, pracującym w orkiestrach symfonicznych. Jednocześnie, wiedząc, że sztuka i życie wymagają biznesowego podejścia, ukończyłem studia z zarządzania w Szkole Głównej Handlowej. Niewiele później dostałem z Singapuru telefon od przyjaciółki. Szukali dyrektora szkoły muzycznej w Phnom Penh. „Kto jak nie ty” – powiedziała. Pojechałem.

Wyjechałem do Kambodży na roczny kontrakt, ale ten kraj zatrzymał mnie na lata. Zostałem dyrektorem pierwszej szkoły muzycznej w kraju, gdzie uczyłem dzieci z ponad czterdziestu krajów. Wśród moich uczniów były dzieci z rodziny królewskiej oraz ówczesnego ministra obrony, dzisiejszego premiera kraju. Zostałem również profesorem gościnnym na Królewskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Phnom Penh. Zamieszkałem w sercu stolicy, gdzie nauczyłem się pierwszych słów w języku khmerskim.

Życie w Kambodży dało mi coś więcej, niż tylko pracę. W tamtych czasach Polaków było tam niewielu, a ja szybko nawiązałem przyjaźnie z mieszkańcami. Nauczyłem się podróżować, targować i poruszać po kraju jak miejscowy. Zacząłem żyć ich życiem, obok moich obowiązków, co dało mi unikalną perspektywę i głębokie zrozumienie kultury Azji Południowo-Wschodniej.

Moja szkoła odnosiła sukcesy. Pierwszy raz w historii Kambodży zawiozłem khmerskie dzieci na międzynarodowy konkurs do Singapuru, skąd wróciły ze złotymi medalami. Coroczne koncerty moich uczniów były jedyną okazją do spotkania członków rodziny królewskiej i premiera w jednym miejscu i czasie.

Pewnego dnia ktoś wszedł do mojego biura i zapytał: „Skoro robisz niezwykłe rzeczy sam, dlaczego nie zrobimy czegoś jeszcze większego — razem?”

W ten sposób kilka miesięcy później zamieszkałem na Bali, w Indonezji. Na zamówienie pewnego ekscentrycznego multimiliardera stworzyłem międzynarodową organizację filantropijną, działającą na rzecz edukacji, sztuki, zwierząt, środowiska i zdrowia. Jednego dnia asystowałem wiejskiemu weterynarzowi z Indonezji podczas operacji w głębokiej dżungli, a innego bawiłem na herbatkach u księżniczki w Kambodży czy obiadach u balijskiej księżniczki z Ubud. Bywałem zarówno w dzikiej głuszy, jak i wśród elit regionu.

Moje pasje spotkały się w jednym miejscu. Poznałem jeszcze więcej smaków lokalnego jedzenia, odkryłem niewiarygodną różnorodność kulturową regionu, a w moim domu zaczęli gościć przyjaciele z dziesiątek krajów. Po zakończeniu misji wróciłem do twórczości, ale już nie na zamówienie, lecz z własnej potrzeby. Wykorzystuję swoje doświadczenie, doradzając liderom i organizacjom w przezwyciężaniu wyzwań oraz w budowaniu mostów między kulturami organizacyjnymi i w odnalezieniu się w realiach kultury biznesu regionu, by rozkwitli jak nigdy przedtem.

Dziś, mieszkając w sercu balijskiej społeczności w małym domku z ogromnym ogrodem na wzgórzu, patrzę na świat z unikalnej perspektywy. Dziesięć lat pełnego zanurzenia kulturowego — od dżungli po gabinety ministrów — pozwoliło mi zbudować mosty między Wschodem a Zachodem. Jestem podróżnikiem, który kocha wiedzieć, gdzie jest, a nie tylko patrzeć bez zrozumienia na przesuwające się widoki.

To właśnie ta perspektywa sprawia, że podróż pod moimi skrzydłami może odmienić Ciebie i Twoje postrzeganie świata.

Prowadząc szkolenia dla młodych kobiet w Azji, odkryłem, że kochają muzykę i pragną odmienić trudne życie. Napisałem i nagrałem ten utwór, który stał się oficjalnym hymnem organizacji Bali WISE i zaczął żyć własnym życiem. Dziewczyny same zaproponowały wspólne stworzenie teledysku do piosenki. Wierzę, że on najlepiej opowie o mojej misji.